خێرخواز و هه‌میشه له په‌ى چاره‌سه‌ركردن كێشه‌ى مه‌ردم كوشش كرد، ده‌س پاك و وه‌رچه‌وتێر و هاوكارى هه‌ژاران و بێ نه‌وایان، خۆش مه‌عشه‌ر و قسه‌ى شیرین. یه‌كێ له كاره فره خاسه‌یلى ئه‌ى باسه‌سه كه خودابیامه‌رزێ وه‌ر له مردنى باسى كرد:
ساڵه‌یل په‌نجاى سه‌ده‌ى وه‌رین له شار كه‌ركووك ئه‌ره‌وه‌یل عوبه‌یدى كوڕێگ قه‌ڵه‌وڵسى كوشتبوین، باوگ كوڕ كوشیاگ له په‌ى هه‌ق كوڕه‌ى په‌نا هاورده قه‌ڵه‌وڵس. عوبه‌یدیه‌ل لیمانه‌و دویر بوین، هه‌رچگ ته‌قه‌ڵا كردیمن مل نه‌یانه‌و ده‌س. سه‌ران و گه‌ورایل ئه‌و وه‌خته‌ى قه‌ڵه‌وڵس له‌ى ته‌ین و به‌ینه بوین، چوین هه‌ق خۆمان بسینیمن! شه‌وه‌كیانێگ خودابێامه‌رزى هه‌یه‌رخان ڕه‌زا قه‌ڵه‌وڵسى خۆى كرده ماڵه‌وه ، داوا لیم كرد خۆم ئه‌را سه‌فه‌ر ئاماده بكه‌م!
((خێره؟ سه‌فه‌ر كوو؟)) پرسیار كردم
((سه‌فه‌ر سڵێمانى، ئه‌را لاى شێخ مه‌حمود، مه‌گه‌ر هه‌ر خۆى هه‌قمان له هووز عوبه‌یدیه‌ل بسێنێگ))
"شایان باسه هه‌یه‌رخان یه‌كى له ناوداره‌یل هۆز قه‌ڵه‌وڵس بوى و باوگ مامۆستا سوبحى حه‌یده‌ره.
منیش بێ یه‌ك و دوو خۆم ته‌یار كردم و هه‌ردگمان كه‌فتیمنه رێ، له شار مه‌نده‌لى خودا بیامه‌رزێ هه‌یه‌رخان گوونیێگ لیموو ترش و سه‌وه‌ته‌ى گه‌وراێگ خورماى پێچ سه‌ن و دایمنه لێ وئه‌راى ده‌رچیمن، سڵێمانى هایده كوو! ئه‌وه هاتیمن، دى له به‌غداوه وه‌ره‌و سڵێمانى كه‌فتیمنه ڕێ.. ئێواره وه‌ر له خوراوا ڕه‌سیمنه دیه‌كه‌ى (سیته‌ك) كه ماڵ و دیوه‌خان شێخ له‌وره بوى. ڕوى كردیمنه دیوه‌خان شێخ، پیاگه‌یل شێخ وه ڕوى خۆش پیشوازى لیمان كردن و ئاگادارمان كردن ك سوو شه‌وه‌كى جه‌نابى شیخ دوینێگه‌مان. شه‌و له دیوه‌خان شێخ مایمنه‌وه و خزمه‌ت و مێوه‌ت و حورمه‌تێ خاسێگ لیمان نان، ئه‌را شه‌وه‌كى ئیمه یه‌كم كه‌س بویمن چیمنه خزمه‌ت جه‌نابى شێخ. جه‌نابى شێخیش وه ڕوى خۆش پیشوازیمان كرد، وه زه‌رده‌خه‌نه‌یگه‌وه وه‌ت ((به‌خێر بێن برایانى قه‌ره‌وڵس، چۆن ده‌زانن من حه‌زم له لیمۆى ترش و خورماى مه‌نده‌لیه))
ده‌س وه‌جى هه‌یه‌ر خان وه‌ت:
((قوربان كه‌سێ هه‌س له حه‌ز مه‌لك خۆى نه‌زانێگ!!))
((سوپاستان ده‌كه‌م، بۆ ئه‌وانه‌ى سه‌ردانم ده‌كه‌ن و ئیشیان به من هه‌یه ماوه‌ى ده ده‌قه‌یان پێ ده‌درێ چونكه مێوان زۆره، ئێوه ماوه‌تان كراوه‌یه‌و به ئاره‌زووى خۆتان، هه‌رچیتان ده‌وێ ئاماده‌م ئه‌وه‌ى له توانام بێ درێغیتان له گه‌ڵدا ناكه‌م فه‌رموون قسه بكه‌ن)).
كێشه‌گه‌ى خۆمان عه‌رز كردیمن:
((قوربان ئیمه كوردیمن و هه‌میشه ڕه‌عیه‌ێى جه‌نابتیم، له خۆت زیاتر كه‌س هه‌قمان نیه‌سینێگ!!))
جه‌نابى شێخ ماوه‌یگ بێ ده‌نگ بوى، جوور یه‌كێ كیشه‌گه له یه‌ك بێگه‌وه، فكر له چاره‌سه‌ر كردنى بكێگ. چه‌ومان پێ بوى ناوچه‌وانى كرجه‌وه بوى، ناڕه‌حه‌تى له ڕه‌نگ و ڕوخسارى دیار دا... ئیمه ك شێخ وه‌و شێوه دیمن په‌شیمانه‌وه بویمن... پووڕێ دڵ شێخ شكانویمن! داواگه‌مان له جى خۆى نه‌وگ! ده‌س ئاخر شێخ هاته‌و جوواو:
((چاره چیه؟ له به‌ر ئێوه نه‌بێ، من بۆ ئه‌و كابرایه ته‌نازول ناكه‌م و نامه‌ى بۆ بنووسم. له به‌ر خاترى ئێوه‌ى كه ئه‌و رێگا دوور و درێژه‌تان بڕیوه و هاتوون بۆ لاى من، ئه‌گینا ئه‌و كاره ناكه‌م. نامه‌یه‌كتان بۆ سه‌عید قه‌زاز ده‌نووسم كاره‌كه‌تان جێ به‌جێ ده‌كات))
نامه‌یه‌گ ئه‌رامان نویسا. خودا حافزیى كردیمن و دایمنه لێ ئه‌را لاى خودا بیامه‌رزێ سه‌عید قه‌زاز.
سه‌عید قه‌زازیش هه‌ر زانس نامه‌ى شێخه، وه‌ر له‌وه‌گ بكێگه‌یه‌و ماچى كرد و نایه‌ى بان سه‌ر وه‌ت:
((ئه‌وه چۆن شێخ نامه‌ى بۆ نوویسووم؟ من هه‌ر به ته‌مام ئاوڕێكم لێ بداته‌وه كه‌چى نامه‌ى بۆ نووسیووم، هه‌رچیتان ده‌وێ پێش ئه‌وه‌ى نامه‌كه‌ى بكه‌مه‌وه ئاماده‌م جێ به جێى بكه‌م، فه‌رموون چیتان ده‌وێ؟))
عه‌رز كیشه‌گه‌مان كردیمن و ئه‌ویش وه دڵنیاییه‌وه وه‌ت:
((خه‌متان نه‌بێ، وا بزانن كاره‌كه‌تان جێ به‌جێ كراوه. داواى جه‌نابى شێخ فه‌رمانه، بڕۆنه‌وه، عوبه‌یدیه‌كان خۆیان دێنه خزمه‌تتان)) ئه‌را چه‌ند ڕووژێك هه‌واڵ ڕه‌سیه پیمان كه حكوومه‌ت، گه‌ورایل و سه‌ران هووز عوبه‌یدى له كه‌ركووك ته‌وقیف كردیه، پاش ماوه‌ى چه‌ند ڕووژیگ تر عوبه‌یدیه‌ل خه‌وه‌ر كل كردن كه ڕێیان به‌یمن بان ئه‌را فه‌سڵ. ئیدى وه‌و شێوه فه‌سڵ كردیمن، وه سایه‌ى كه‌ره‌م شێخ هه‌ق خۆمان سه‌نیمن.